Leczenie depresji wzbudza wiele kontrowersji. Temat ten pojawił się jako pierwszy w komentarzach po moim ostatnim wpisie “Kiedy spadanie staje się lataniem”. Dlatego piszę o nim teraz, choć miałam w planach coś innego. Czuję, że wyjaśnienie tej kwestii na samym początku jest bardzo potrzebne.
Nie jestem lekarzem, ani terapeutą. Przez wiele lat zmagałam się z depresją. Dotknęłam dna i wyszła z tego upadku zupełnie inna. Prawdziwa, autentyczna, odważna, ciekawa i pełna miłości do siebie, świata i ludzi. To co przeczytacie w kolejnych odcinkach, to o czym jest książka, to moje, powtarzam, MOJE, doświadczenia i MOJA droga. Nigdy nie powiem “Podążaj za mną, rób to co ja, a będziesz szczęśliwym człowiekiem”. Zawsze podkreślam, żeby szukać własnej drogi. Postaram się pokazać jak ja odnalazłam moją i jak Ty możesz odnaleźć swoją, ale nie powiem Ci którędy Twoja droga prowadzi, bo to by była moja droga, nie Twoja. Moje życie, nie Twoje. A Ty masz żyć własnym życiem i być sobą. Postaram się nauczyć Cię jak słuchać TWOJEGO Serca, jak nauczyć TWOJĄ Duszę śpiewać, jak sprawić, by TWÓJ Rozum pomagał realizować TWOJE cele, a TWOJE zdrowe Ciało niosło Cię w kierunku, który TY obierzesz.
No więc leczyć, czy nie leczyć farmakologicznie?
Pozostanie przy życiu jest sprawą nadrzędną. Tak długo jak żyjesz, możesz swoje życie zmienić. Ale decyzję co do leczenia farmakologicznego musisz podjąć Ty. Tak, Ty. Nie ja, współmałżonek, rodzic, czy lekarz, tylko Ty, bo to Twoje życie i tylko Ty wiesz co dla Ciebie jest najlepsze.
Zanim zaczniesz brać leki antydepresyjne zadaj sobie proste pytania i szczerze na nie odpowiedz:
• Dlaczego mam brać leki?
• Czy po to żeby przeżyć i zacząć pracować nad zmianą swojego życia?
• Czy w lekach szukam rozwiązania moich problemów, chcę dostać PIGUŁKĘ SZCZĘŚCIA i żyć tak jak żyłam do tej pory?
Parę lat wcześniej trafiłam do terapeuty. Nic mnie nie cieszyło, choć miałam wszystko. Byłam przybita, smutna, ogarniało mnie poczucie beznadziei. Terapeuta spytał czego od niego oczekuję. – Chcę dostać jakąś pigułkę, żebym się ogarnęła i mogła normalnie żyć” – taka była moja odpowiedź. Wtedy pigułki nie dostałam. Przeszłam krótką terapię, wzięłam się w garść, ale nie byłam gotowa na zmiany, które by pozwoliły mi być szczęśliwym i spełnionym człowiekiem. Chciałam dostać PIGUŁKĘ SZCZĘŚCIA i ruszyć dalej do moich obowiązków, mojego życia. Nie, nie mojego. Bo ono nie było moje, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałam. Dopiero parę lat później dojrzałam do tego, by znaleźć źródło depresji, zrozumieć je i zmienić schematy postępowania tak, by żyć w zgodzie ze sobą.
Jeśli zdecydujesz się na leczenie, to zastanów się nad tym co dalej. Leczenie bez równoległej terapii może złagodzić skutki, ale nie wyleczy przyczyn. Jak długo zamierzasz przyjmować leki? Kiedy i jak zdecydujesz żeby je odstawić?
Rozmawiałam niedawno z cudowną kobietą, która marzy o adopcji. Od lat jest na lekach, które stabilizują jej samopoczucie. Boi się, że to będzie przeciwwskazaniem do adopcji, a jednocześnie boi się odstawić leki. Najpierw jej życiem rządziła depresja, teraz leki. Jej życiem nadal kieruje lęk. Lęk przed życiem bez leków. Lęk przed samą sobą. Lęk przed oceną innych. Czy jest szczęśliwa? Nie wiem. Czy jest wolna? Czy jest sobą?
W 2014 roku, kiedy zmagałam się z depresją i całym moim życiem, przeczytałam wywiad z jedną z czołowych polskich sportsmenek. To był jej coming out. Przyznała się, że od lat zmaga się z depresją, że są dni, które spędza w łóżku gapiąc się w sufit. To co mnie uderzyło, to był jej żal, że leki nie działają. Miałam wrażenie, że to w nich pokładała całą nadzieję na wyzdrowienie, a kiedy zawiodły, załamała się jeszcze bardziej. Pamiętam jak czytałam ten artykuł i to jej wyznanie, że teraz zamierza rzucić się w wir sportowych treningów. Pamiętam mój wewnętrzny sprzeciw. Bo leki nie pomagają, gdy przyczyna depresji pozostaje. Mogą ją zagłuszyć, przytłumić, ogłuszyć, ale ona i tak wylezie w najbardziej niespodziewanym momencie. Najważniejsze jest to, by znaleźć przyczynę i zmienić swoje życie tak, by być szczęśliwym i spełnionym człowiekiem. Szczęśliwy człowiek to nie taki, który stoi na podium, a w momencie, gdy z niego schodzi natychmiast wpada w ramiona depresji. To nie taki, który zdobył kolejny kontrakt, kupił kolejny samochód, czy dom, bo moment osiągnięcia celu jest również początkiem kolejnego doła. Szczęśliwy człowiek, to nie taki, który właśnie przeżywa kolejny romans, awans, czy wygrywa w totolotka, ale taki, który jest szczęśliwy bez powodu. A szczęśliwy bez powodu to taki człowiek, którego Serce, Dusza, Rozum i Ciało są jednym i w harmonii podążają w tym samym kierunku.
Płomienne romanse, drogie przedmioty, czy totolotek nie mają ze szczęściem nic wspólnego. Szczęście jest w nas samych. My jednak wolimy szukać go na zewnątrz i wszędzie tam, gdzie nas nie ma. Trzymamy się kurczowo przeszłości, pragnąc powrócić do chwil, w których byliśmy szczęśliwi, albo pędzimy ku przyszłości, która ma nas zbawić. To strasznie męczące, mało satysfakcjonujące, a czasem bardzo bolesne. W końcu decydujemy się na pigułki, które mają złagodzić ból codziennej egzystencji. Dysponujemy gigantycznym arsenałem środków mających na celu zmuszenie naszego Ciała do milczenia i posłuszeństwa. Od środków przeciwbólowych, poprzez wszelkiego rodzaju suplementy mające poprawić sprawność seksualną, polepszyć nastrój, uleczyć wątrobę żebyśmy mogli więcej jeść i złagodzić objawy kaca żebyśmy mogli więcej pić, aż po leki antydepresyjne. O lekach antydepresyjnych mogę powiedzieć wyłącznie to, co o nich wiem z własnego doświadczenia. Przerobiłam trzy lub cztery. Nie będę cytować ich nazw, bo wszystkie miały wspólny mianownik – smażyły mi mózg, który wymiotował do wnętrza mojej głowy. Miałam mdłości, nic nie mogłam jeść, chudłam. W najgorszym momencie ważyłam 47 kg. To o 10 kg mniej niż ważę obecnie! Miałam zawroty głowy i omdlenia. Nie mogłam się skoncentrować nawet na prowadzeniu samochodu. Często miałam wrażenie, że jestem obok siebie. Myślę, że nadawałam się do zamknięcia. Na pewno nie nadawałam się do prowadzenia pojazdów, a pojazdów z dziećmi w szczególności. Nie nadawałam się do pracy, ani do codziennego życia. Mój organizm, moje ukochane, mądre Ciało dawało mi głośno i wyraźnie do zrozumienia, że je zatruwam.
Pamiętnik, czerwiec 2014
“Skarżyłam się psychiatrom, psychologom, kardiologom i lekarzom pierwszego kontaktu na koszmarne samopoczucie po lekach. Wszyscy zgodnie twierdzili, że to normalne, że za parę miesięcy organizm się przyzwyczai. Leczenie miało trwać rok, do trzech lat. Co do cholery jest normalne?! To, że opisane przeze mnie objawy są wyszczególnione jako skutki uboczne w ulotkach dolekowych nie znaczy, że to jest normalne! Do czego się przyzwyczai?! Moje mądre Ciało broni się jak rażony prądem lew. Wszystkimi możliwymi kanałami daje do zrozumienia, że te leki są dla mnie złe, bardzo złe. Pewnie faktycznie po 2,3 miesiącach opadłoby z sił i zaprzestało walki. Pewnie mój mózg osiągnąłby konsystencję jajecznicy, którą można dowolnie pobełtać. Odmówiłam. Na mojej karcie leczenia widnieje komentarz: pacjentka odmawia leczenia farmakologicznego. Tak odmawiam. Z pełną świadomością, którą jeszcze na tym etapie posiadam i całą stanowczością, odmawiam! Wiem, że leki antydepresyjnie niektórym pomagają, a nawet ratują życie, ale uważam, że aby wyleczyć się z symptomów depresji należy odnaleźć i uzdrowić jej źródło. Leki jedynie neutralizują jej symptomy. Nie jestem lekarzem, ale twierdzę, że leki antydepresyjne są jak Paracetamol na raka. I pomyśleć, że potrzeba nawet trzech lat, żeby skutecznie ogłuszyć Ciało człowieka, tak by przestało upominać się o życie, które nie powoduje depresji. Nie chcę być od niczego, uzależniona. Ja postanawiam, że będę wolna. Od leków też.”
Wychodzenie z depresji to długi proces
Mnie zajęło to rok. Bez leków antydepresyjnych. Zważywszy jednak, że spędziłam większość życia, żeby się w depresję wpakować, rok to całkiem dobry wynik. Przez około dwa miesiące przyjmowałam Xanax, który powodował, że nie miałam skrajnych emocji. A więc żadnych dołów, ale też żadnych uniesień. Ot, takie życie o temperaturze pokojowej. Ja jednak zapragnęłam zwiedzać lodowce i wspinać się na szczyty wulkanów. Chciałam żyć z pasją, doświadczać wszystkich jego odcieni, zapachów i temperatur, dotykać wszystkich emocji. Chciałam, by życie pełnią życia było dla mnie bezpieczne, chciałam czerpać pełnymi garściami i oddychać pełną piersią, smakować zarówno łzy rozpaczy jak i radości. Wiedziałam, że będzie to dla mnie bezpieczne tylko wtedy, kiedy w pełni zaakceptuję i pokocham siebie. Kiedy będę mogła podejść do moich problemów i smutków bez obwiniania i samochłostania. Kiedy nauczę się traktować siebie jak najlepszą przyjaciółkę, z wyrozumiałością zarezerwowaną jedynie dla dziecka i zachwytem dla kobiety, którą jestem.
Bycie Kobietą nie dla wszystkich jest takie proste i oczywiste. Dla mnie nie było. Mogę powiedzieć, że zostałam kobietą dopiero w wieku 40 lat. Ale o tym za tydzień, 8 marca:)
Witam,ja bralam przez wiele lat Mirtazapine,i piwiem wam ze wyciagnela mnie delikatnie bez ubocznych skutkow z depresji podczas rozstania z mezem.Przrz wiele lat prowadzila mnie przez zycie i czulam sie ma niej normalnie.Jadlam dobrze,spalam dobrze ,w pracy mialam energie i odczuwalam radosc z drobnych rzeczy ktore ciesza.Teraz przestala dzialac,powrócił lek wolnofalowy i uczucie strachu przed zyciem.Podobno czasem leki przestaja dzialac i trzeba zmienic na inny.Nie wiem hak bedzie dalej,wchodze na escitalopram i jest ciezko,zibaczymy jak bedzie ale mam nadzieje.I w tym miejscu chce powiedziec …sama uwazam ze te leki sa ciezkie dla organizmu napewno …ale Powiedzcie to ludziom ktorzy maja bezsens zycia w glowie,nieustannie odczuwaja lek,nie moga normalnie funkcjonować ,chodzic do pracy ,ba moze wizyta na odziale psychiatrycznym gdzie ludzie w depresji nie moga wstac z lozka,a leza tam w oczekiwaniu na dobrze dobrany lek,oczekuja na pozytywne dzialanie.I wielu z nich podciaga sie wychodzi z tej strasznej choroby.Wiec czemu tak maja cierpiec skoro leki moga ich postawic na nogi.wiadomo niektorym sie nie uda ,to jak walka z kazda inna choroba np rakiem ,albo sie uda utatowac czyjes zycie albo nie.Ale trzeba prubowac .A wiem czym jest depresja ,to nie jakis tam smuteczek czy mala zalamka.To cala paleta smutku ,braku napedu checi do zycia,wszystko drazni ,caly czas czuje sie lek w kazdej sytuacji,boi sie wyjsc z domu a niektorzy nawet nie chca wstac z łóżka,Zero radosci chocby z porannej kawy,nic nie cieszy,kompletnie nic itp.Wiec dlaczego skoro sa leki na te choroby nerwicę ,depresje ludzie maja ich nie brac?Gdy sie jest w takim stanie czlowiek nie mysli o innych chorobach czy skutkach ubocznych tylko chce z tego i tylko z tego wyjsc.I wielu sie to udaje.Wielu te leki uratowały zycie i wrocily normalny stan,ktory dla z drowych jest..no wlasnie czyms normalnym.Wiec nie potrzebuja brac lekow.Widac ze niektorzy mie maja pojecia o prawdziwej depresji skoro biegna do psychologa pogadac o swoich malych problemach.
Powrót depresji po odstawieniu antydepresantów to nic innego, jak objaw uzaleznienia od tych leków. Organizm przyzwyczaja się i domaga się kolejny raz substancji, która załatwia wiele spraw za niego. Pacjent zaczyna brać kolejne dawki i koło się zamyka. Twierdzenie, że antydepresanty nie uzależniają to mit rozpowszechniany przez firmy farmaceutyczne i powtarzane przez lekarzy. Sama brałam rzekomo nieszkodliwe triittico i przeszłam koszmar odstawienia. Nigdy więcej!
Jednak się nie zgodzę. Nawroty depresji to o wiele bardziej złożony temat, a powodów jest więcej niż nam się wydaje. Co mają powiedzieć ci, którzy leków nie brali, a depresja i tak wraca?
Też tak mysłałam, dopóki lęki doprowadziły mnie do takiego stanu, że nie mogłam oddychać i bałam się kolejnej minuty swojego zycia. Bałam się wszystkiego. Gdyby nie leki, nie wiem co by było. Życie bardzo często weryfikuje nasze poglądy dlatego nauczyłam się nie wypowiadać na tematy, których nie przeżyłam.
Mysle ze to sprawa indywidualna… meczylem sie z 10 lat i gdybym w koncu sie siegnal po leki juz by mnie chyba nie bylo. Teraz zaluje ze tak dlugo czekalem. Leki to nie wszystko ale mysle tak jak ja niektorzy poprostu bez nich sie nie wygrzebia. Moze pozwolmy zeby kazdy decydowal za siebie.
Im więcej czasu spędzam z osobami dotkniętymi depresją, tym bardziej skłaniam się ku temu, że każdy przypadek jest zupełnie inny. Masz rację, teka decyzja to rzecz zupełnie indywidualna.
Bardzo dobrze napisane!
Ja od 10 m-cy uczęszczam na terapię i po silnej nerwicy lękowej z objawami somatycznymi bez leków,to do teraz jeszcze lekko czuję nieraz niepokój, czasem lekkie zawroty głowy.Psychiatra mi na wszelki wypadek zapisał Acripex 5 mg pół tabletki rano na 3 receptach z wyprzedzeniem.Od lipca nic nie wykupiłem a teraz się zastanawiam czy aby całkiem zapomnieć o objawach nerwicy i zniwelować objawy czy nie zacząć brać.Psychoterapeutka mi odradza mówiąc mi że ja sam jestem odpowiedzialny za swoje samopoczucie, myśleć pozytywnie.
Co o tym sądzicie?
“Nie jestem lekarzem, ale twierdzę, że leki antydepresyjne są jak Paracetamol na raka. I pomyśleć, że potrzeba nawet trzech lat, żeby skutecznie ogłuszyć Ciało człowieka, tak by przestało upominać się o życie, które nie powoduje depresji. Nie chcę być od niczego, uzależniona. Ja postanawiam, że będę wolna. Od leków też.” – ta część Twojego tekstu niestety razi niekonsekwencją – wcześniej w swoim wpisie deklarujesz że będziesz pisać o swoich przeżyciach, a ten fragment brzmi jakbyś pisała o obiektywnych faktach. Leki antydepresyjne nie są paracetamolem na raka, o czym zaświadczą tysiące ludzi którzy dzięki nim nie wyskoczyli przez okno. Widocznie miałaś lekką lub średnią depresję, ciężka depresja to nie przelewki.
Strasznie demonizujesz antydepresanty, niezgodnie z prawdą na dodatek :/ Nie ma czegoś takiego jak niszczenie mózgu czy zatruwanie organizmu w ich przypadku. Udowodniono, że wręcz przeciwnie, chronią komórki nerwowe przed niszczeniem, które jest typowe w depresji, bo depresja dosłownie dryluje mózg (zmniejsza go o 10-15% w porównaniu do osoby zdrowej, a im dłuższa depresja, tym większe zniszczenia). Antydepresanty pozwalają właśnie odbudować szkody. W depresji, która nie ma swojego źródła w codziennych problemach, to chyba jedyny sposób na wyleczenie, bo dopóki ma się uszkodzone partie mózgu odpowiedzialne za emocje, dopóty zaburzona będzie równowaga. Ja przykładowo zachorowałam na depresję pooperacyjną w wieku nastoletnim, która nie znikła, bo u mnie nie było “powodu” depresji. Problem tkwił, ale w samej depresji. Jakoś funkcjonowałam, ale było to wegetowanie, a nie życie. Dopiero na studiach dowiedziałam się, co mi dolega, ale na leczenie farmakologiczne zdecydowałam się dopiero po 10 latach, kiedy już praktycznie nie potrafiłam funkcjonować, a moja pamięć była upośledzona do tego stopnia, że musiałam zapisywać sobie, kiedy mam urodziny albo ustawiać przypomnienie przed każdym spotkaniem, nawet jak umawiałam się kilka godzin wcześniej. Teraz żałuję, że tak późno się zdecydowałam, bo straciłam 10 lat życia i masę zdrowia (mam siwe włosy jak u starej kobiety). Przez pierwszy tydzień brania leków czułam się, jakbym miała grypę. Ptaktycznie nie wychodziłam z łóżka przez efekty uboczne. Potem jednak wszystko ustało i stało się coś niesamowitego – pierwszy raz od lat miałam chęć wstać z łóżka. Teraz już nie czuję się na okrągło zmęczona, a domowe obowiązki nie są ponad moje siły. Jestem spokojna i optymistycznie nastawiona do życia. Mam też wrażenie, że jestem bardziej świadoma tego, co się wokół mnie dzieje – jakbym zbudziła się z letargu. Więc owszem, ludzie powinni w pierwszej kolejności próbować psychoterapi, szczególnie jeśli wiedzą, że mają problemy, które trzeba rozwiązać,bo nie ma czegoś takiego, jak “pigułka szczęścia”, po której staniemy się szczęśliwi. Ale NIE powinni bać się antydepresantów, bo czasami leki to jedyny sposób na skuteczną walkę z chorobą, bo depresja to choroba jak każda inna. Jak chorujemy na nadciśnienie czy cukrzycę i zmiana diety nie pomaga, to nie dywagujemy “brać leki czy nie brać”, ale bierzemy to, co utrzymuje nas przy życiu i pozwala normalnie funkcjonować.
Dziękuję za ten komentarz. Każdy musi odnaleźć własną drogę:)
Zgadzam się z Panią Pani Magdo . Jest depresja endogenna charakteryzuje się zbyt małą ilością serotoniny. I wtedy właśnie występuje bez żadnej przyczyny. Ja biorę leki od 2 lat i wreszcie czuję, że żyję. Też żałuję, że tak późno zaczęłam. I czasem myślę: trudno nawet jeśli występują skutki uboczne brania tych leków. Lepiej żyć krócej ale w szczęściu niż długo w cierpieniu pogrążonym przez depresję czy nerwicę lękową.
Witam a jakie tobie leki pomogły
Dziękuję za twój wpis. Bardzo mnie podbudował. Mam podobne doświadczenia.
“Mój organizm, moje ukochane, mądre Ciało dawało mi głośno i wyraźnie do zrozumienia, że je zatruwam”.
Tak pani pisze, pani Agato. Mam tak samo. Cierpię na zaburzenia lękowe, których głównymi objawami są zawroty głowy oraz lekka agorafobia (np. w kościele).
Wiele lat temu wyszłam z takiego stanu bez leków. Ciężko było, ale tak się stało. Rozpadło się moje małżeństwo, sama wychowałam dziecko.
I teraz, a mam 57 lat, wróciło. Brałam wcześniej mozarin (1,5 roku), odstawiłam i życie w pewnym momencie zaczęło układać się tak, że znowu wpadłam w spiralę lęku. I znowu zalecenie: mozarin. Tym razem toleruję go strasznie, fatalnie, jestem bez sił, energii, mam mdłości – cały wachlarz. Dziś 7. dzień leczenia.
Dodam, że te 1,5 roku na mozarinie to było takie życie bez życia. Bez energii, bez radości, bez płaczu i śmiechu.
Za mało miejsca na długą wypowiedź. Już nawet moja psychoterapeutka (wspaniała notabene) trochę zwątpiła w skuteczność leczenia mnie farmakologicznego – powiedziała, żebym poszukała terapii poznawczo-behawioralnej.
Jeśli może się pani jakoś wypowiedzieć, będę wdzięczna, choć wiem, że może to być ryzykowne.
Pomaga mi tylko brany doraźnie oxazepam – 10 mg dziennie, czyli 2 razy po pół tabletki.
Podziwiam panią, widziałam w Ocalonych:)
Basia
Bardzo trafny komentarz. Ja też się tak czułam jak opisała Pani Agata. I też się zastanawiam czy brać te antydepresanty i stabilizatory dalej. Bo przez przypadek przestałam je brać. Może już nie brać tego w ogóle?
BRAWO! Nareszcie ktoś napisał sensownie o antydepresantach! Te objawy uboczne, o których pisze autorka to nic innego, jak obrona organizmu przed przyjmowanie toksycznej substancji, której mu dostarczamy. Ja miałam podobne objawy. Nie czekałam, aż znikną, bo mój organizm bedzie już tak zatruty, że nie bedzie w stanie sie bronić. Mam jeden organizm i nie pozwolę go zniszczyc lekami. A lekarze bardzo chętnie przepisują antydepresanty. ponieważ mają z tego profity, np. “szkolenia” na Malediwach czy innych atrakcyjnych miejscach. Koncerny farmaceutyczne mają mnóstwo kasy, a jeszcze wiecej chcą zarobić. I uwierzcie mi, nasze zdrowie to dla tych firm najmniej istotny element!
Czasem kwestia brania lub nie- leków nie jest kwestią wyboru tylko koniecznością. Gdy mimo przebytej półtorarocznej terapii, 3miesiecznym pobycie w szpitalu psychiatrycznym, ciągłe lykasz tabletki i kolejny raz je odstawiasz, a DEPRESJA WRACA ZE ZDWOJONĄ SILA, nie zastanawiasz sie czy chcesz być wolny czy nie, tylko po prostu leczysz sie,by Żyć. By nie mieć myśli samobójczych, zupelnej bezsenności i nie widzieć świata Dosłownie na czarno. Wolę lykac i żyć, niż przestać i znaleźć się w piekle depresji.
To prawda. Najważniejsze jest przeżyć. Bo tak długo jak żyjesz, możesz wszystko zmienić.
ja tak ..umieram od wielu wielu lat…po wielkich cierpieniach jakie dostałam od zycia ..niezawiniona….
Ehh… Mam mieszane odczucia co do tego wpisu.
Z jednej strony bardzo dobry opis psychologicznego źródła depresji, z drugiej strony potraktowanie leczenia farmakologicznego jak jakiegoś szarlataństwa.
Powiem w ten sposób… metody leczenia depresji powinno się dobierać stopniowo i w zależności od jej nasilenia.
Po pierwsze należy zrobić podstawowe badania u lekarza rodzinnego. Jeśli przykładowo coś nie tak będzie z tarczycą, a przez brak badań to całe leczenie psychologiczno-psychiatryczne pójdzie w gwizdek.
Po drugie, jeśli nasilenie deprechy jest poważne to często uniemożliwia psychoterapię i antydepresanty trzeba potraktować jak coś co umożliwi pracę nad sobą.
Po trzecie, leki antydepresyjne przez pierwsze 2-6 tygodni “wkręcają się” i nie ma to nic wspólnego z niszczeniem mózgu. Wręcz przeciwnie, udowodniono że są one w stanie odbudować mózg zniszczony przez depresję. Subiektywne wrażenia z tzw. wkręcania się leku mimo że bardzo silne, to nie mają nic wspólnego z tym co tak naprawdę dzieje się z organizmem podczas ich przyjmowania. Powiem Ci więcej… doraźne przyjmowanie uspokajaczy a zwłaszcza benzodiazepin(np. Xanax) może mieć o wiele gorsze skutki długofalowe niż przykładowo SSRI i nie chodzi tylko o uzależnienie.
Kolejna sprawa, nie każdy może sobie pozwolić na psychoterapię. Raz że w wielu miejscowościach brakuje terminów na NFZ (co miesięczna terapia to zbyt mało przy umiarkowanej lub ciężkiej depresji), a dwa że ciężko znaleźć dobrego psychologa – w przeciwnym wypadku taka terapia będzie działała jak placebo, ale nie doprowadzi do remisji choroby. Poza tym na prywatną terapię mało kogo stać ;/
Podsumowując… uważam że faktycznie traktowanie prochów jako środków do uśpienia choroby i dalszego zapie*dalania wbrew sobie jest głupie i nie rozwiązuje problemów. Może je nawet nawarstwić. Natomiast jeśli człowiek wie jak z tych środków korzystać, to można sobie pomóc na dłuższą metę bez konieczności przyjmowania prochów do końca życia(choć endogenna forma depresji może wymagać nawet tego).
Zgadzam się:)
100% prawdy
Są przypadki kiedy faktycznie branie antydepresantów jest koniecznością – np. w sytuacji kiedy bez nich zupełnie niemożliwe stałoby się podejmowanie aktywności zawodowej czy społecznej. Natomiast bardzo często tego typu leki są nadużywane, kiedy w rzeczywistości wystarczyłaby po prostu psychoterapia. Nie jest też dobrym rozwiązaniem leczenie psychiatryczne bez jednoczesnej pracy z emocjami pacjenta.
Dokładnie tak. Każdy przypadek jest inny. Ale jeśli idę do rejonowej poradni psychologiczno-pedagogicznej skonsultować się w sprawie nastoletniego syna i dwukrotnie podczas rozmowy słyszę, że być może to młodzieżowa depresja i trzeba będzie zaaplikować antydepresanty żeby było mu łatwiej przejść przez dojrzewanie, to nóż mi się w kieszeni otwiera:(
Pani Agato jako pracownik PPP oburzam się na takie podejście do tematu. Nie istnieje coś takiego “jak przetrwanie okresu dorastania z depresantami”:/ jeśli podejrzewają zaburzenia nastroju to powinni wysłać Was na konsultacje do psychiatry, a już na pewno zaproponować jakiś rodzaj pracy terapeutycznej.
Ale też nie zgadzam się w kwestii leków. Ich skuteczność u dzieci i młodzieży bywa znikoma, ale u dorosłych dobrze dobrana farmakoterapia może zdziałać cuda i pomóc przejść przez psychoterapię np. w sytuacji bardzo nasilonych myśli samobójczych. Bo zgadzam się że psychoterapia jest niezbędna. Ale np. nadużywanie w leczeniu depresji benzodiazepin jest w pl nagminne, a nie wszystkim wiadomo że sa to leki uzależniające. Co do psychoterapii- ważne też w jakim nurcie psychoterapeutycznym podejmuje się terapię i czy jest ono oparte o dowody naukowe, czy psychoterapeuta ma certyfikat, czy pracuje pod superwizją.
Zgadzam się z Panią, że najlepszym sposobem na wyleczenie depresji jest praca nad przyczyną i źródłem problemu,ale w pl mamy tak kiepska dostępność psychoterapii na nfz, a zdecydowanie łatwiej dostać się do psychiatry. Czasem to niezbędne np. przy bardzo nasilonych myślach samobójczych.
Zgadzam się w 100%. Najważniejsze jest żyć, bo tak długo jak żyjesz możesz swoje życie zmienić.
Agata: “Nie jestem lekarzem, ale twierdzę, że leki antydepresyjne są jak Paracetamol na raka”
Dla mnie zaś okularami, dzięki którymi bardzo dobrze postrzegam rzeczywistość 🙂
Depresję miałem chyba od zawsze. Już jako 7-8 latek dziwnie się czułem. Nie wiedziałem wówczas co to jest. Nie znałem odpowiedniego słowa. Przechodziłem przez kolejne etapy dojrzewania i sytuacji życiowych, ale depresja i nerwica ciągle napierały. Dopiero w wieku 28 lat dostałem paroksetynę. Mój świat zmienił się na lepsze. Nigdy tak dobrze się nie czułem. Obecnie mam 35 lat. Kilkukrotnie odstawiałem tabletki, by szybko przypomnieć sobie jak bez nich jest mi źle.
Jestem szczęśliwym posiadaczem “super-okularów” i mogę nosić je do końca życia.
Piotrze, to jest moje, zupełnie subiektywne zdanie. Mam też inne potrzeby niż Ty. Ja nie chcę żyć z pigułką. To oczywiście kwestia wyboru. Mam ogromną potrzebę wolności. Uważam, że można żyć tak, by nie potrzebować leków i mnie się to udało. Ale nikomu nie chcę narzucać swojej ideologii. Są też tacy, którzy tak jak ja pragną żyć bez leków, którzy po lekach zamiast lepiej, czują się gorzej, którzy chcą sięgnąć głębiej, czyli do źródła tego “dziwnego samopoczucia” i zmienić je. Dla tych wszystkich osób napisałam książkę, ale też dla tych, którzy nie zamierzają rzucać leków, tylko chcą lepiej poznać siebie. Cieszę się, że jesteś szczęśliwym człowiekiem. Jeśli zechcesz przeczytać książkę, będzie mi miło, jeśli nie, to dla mnie też OK:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Witam Piotrze,
Ja mm podobn doświadczenia ale z efectinem, ktory po prostu jest i chyba to On (co za persobifikacja) wyrzuć Dementora (żeby wspomnieć o Harrym Poterze i Jego Autorce).
U mnie to trwa 20 lat od 40-tego roku życia. Dużo by można mówić…. NAGORSZE JEST W TYM ŚWIŃSTWIE to Brak Nadziei jakby Dr Jekyll i Pan Hyde.
Pomagają mi chyba również mówione mantry. Długo ich szukałam (Budda, Ajureda itd) Dzięki uporowi i życzliwości mojego Cierpliwego Męża , znalazłam!!! To “Ojcze nasz…. i Zdrowaś Mario……” do Kościoła nie chodzę, Biblię czytam z ciekawością…
Piotrze pozdrawiam słonecznie z Wrocławia (u nas zawsze cieplej) Małgorzata
Moim zdaniem trzeba brac leki tylko problem jest w tym zeby trafic we wlasciwy<
Oczywiscie mowie to na wlasnym przykladzie, na mnie najlepiej dzialala fluoksetyna
Agato! Doskonały wpis. Myślę, że wielu ludziom, którzy zażywając leki czuli to co Ty uświadomi, że ich intuicyjny sprzeciw przed szpikowaniem się psychotropami nie jest niczym złym i nie jest brakiem chęci leczenia. Uważam, ze i tak trafiłaś na niezłych psychiatrów, bo poinformowali Cię, ze leczenie będzie trwało od roku do trzech lat. Ja byłam u kilku lekarzy, którzy twierdzili, ze leczenie musi trwać przez całe życie. Kiedy mówiłam, ze w bardzo szybkim tempie tyję (8 kg w ciągu miesiąca) nikt tego nie słuchał. Mało tego psychiatra przepisał mi dodatkowo do leku antydepresyjnego relanium. Trzy razy dziennie miałam zażywać mniejszą dawkę, a na noc 5 mg. Ta mieszanka spowodowała, że wreszcie dobrze się poczułam, żyłam w nieustannej euforii, wszystko było piękne, nie istniały dla mnie przeszkody. Pomyślałam w swojej wielkiej naiwności, ze wreszcie trafiłam na dobrego specjalistę. Wszystko skończyło się kiedy pan doktor poszedł na urlop i przyjęła mnie inna lekarka. Widząc mój stan złapała się za głowę i kazała mi stopniowo odstawiać relanium. Trudno jest mi opisać jak strasznie się męczyłam fizycznie. Objawy były uciążliwe, dosłownie toczyła mi się piana z ust, dreszcze, poty itp. Nie wiem co byłoby ze mną gdybym zażywała to latami skoro po trzech miesiącach takie były objawy odstawienia. Moje “szczęście” się skończyło, a ja wpadłam w stan taki jak opisałaś. Nie czułam ani smutku, ani radości-nie czułam nic. O terapii też nie mam dobrego zdania. Na początku człowiek się cieszy, że ktoś go uważnie słucha, zadaje mądre pytania w odpowiednim momencie, ale po jakimś czasie ma dość, bo ile można mówić w kółko o tym samym. Zwłaszcza, że nic z tego nie wynika. Chodziłam na terapię 5 lat, Gdzieś przeczytałam, ze depresja jest normalną reakcją na nienormalną sytuację. Myślę, że w moim wypadku tak było.
Mirko, dziękuję za tak szczery list. Jest taki prawdziwy i mądry. Mam nadzieję, że to o czym piszę w jakimś stopniu pokaże inne możliwości działania. Ściskam Cię bardzo serdecznie:)
Ja też Cię ściskam mądra, piękna kobieto! Wierzę, ze to co napisałaś dało innym do myślenia i zachęciło do walki o siebie.
Popieram Agate ja leczę się na zaburzenia lękowe 3 lata brałam Arketis sssri próbowałam odstawić ale zawsze wracałam do.leku a zaczęło się od nieudanego małżeństwa i wyjazdu męża za granicę problemy mąż gnebil mnie psychicznie kłótnie przez telefon straszenie rozwodem rozsypalam się zostałam sama z córką jakby nie rodzice to nie miałabym gdzie mieszkać zaczęłam chodzić do psychiatry jedne tabletki nie pomagały następne i tak metoda prób o błędów Arketis zadziałał tak ze stany lękowe się zmniejszyły ale wszystko zostało bo.nikt nie uratował mi małżeństwa które mnie zabijalo dopiero psychoterapia mi pomogła zrozumieć przyczynę mojej choroby ze to zachowanie męża to moja nerwica zrobiłam się silniejsza złożyłam pozew i dostałam rozwód było ciężko do końca nie byłam pewna czy dobrze robie ale teraz po 3 latach odstawiłam leki dopiero teraz miałam siłę jak odeszlam od swojego oprawcy wiec pamiętajcie że siła nie jest w tabletce może doraźna tylko w nas trzeba ja poszukać i pomoc sobie najlepsza jest psychoterapia dociera do problemu i pomoga wszystko poukładac
Albert Einstein powiedział: “Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać innych rezultatów.” Dlatego, by wyleczyć swoje problemy i choroby o podłożu psychicznym trzeba zmienić swoje wzorce postępowania, które mamy głęboko zakorzenione w podświadomości.
Witaj Azo! Mam ten sam problem byłem też 3 lata na arketisie stopniowo od stawiałem i było ok kilka miesięcy, do póki się nie nakręciłam że mam cukrzycę oczywiście jej nie mam bi byłem w szpitalu zrobili konkretne badania i nic nie wyszło a straszyli mnie rakiem trzustki i tak nakręciłam się że że szpitala wyszłam gorszy niż mnie przyjęli obecnie wróciłem do arketisu i czytając wasze wpisy poważnie się zastanawiam czy go nie odstawiać pomału, raz przez 3 dni zapomniałem go wziąć i duuużo lepiej się czułem niż go brałem. Pozdrawiam wszystkich na forum
Pracowałam w stresie w dzień i w nocy. Dwa miesiące po urodzeniu dziecka, byłam już u klienta, mąż dowoził mi maleństwo, abym je nakarmiła. Po urodzeniu drugiego dziecka, 4 godziny później dzwoniłam do klienta, aby przekazać mu informację, że przygotowałam mu to, co co prosił (o 1 w nocy skończyłam zlecenie dla klienta, a o 4 urodziłam). Zamiast sukcesów zawodowych, po 10 latach prowadzenia firmy, zaczęły się problemy finansowe (zmieniliśmy branżę w nieszczęsnym 2008 roku), które w kilka lat później doprowadziły do bankructwa. W między czasie u syna pojawiły się dziwne objawy. Diagnoza zwaliła mnie z nóg. Dopiero po dwóch latach inny lekarz stwierdził, że to coś innego. Nie trudno się domyślić, że mój organizm nie wytrzymał. Pojawiły się straszne lęki i depresja. Któregoś dnia za radą znajomej wybrałam się do psychiatry. Podobno bardzo dobry. Po 30 minutach opowiadania o swoich problemach lekarz dla formalności zadał kilka pytań, po czym wypisał receptę. I nie były to ziółka. Najwięcej czasu poświęcił na skutki uboczne, które mogą wystąpić w ciągu miesiąca. Gdy się pojawią, mam dzwonić. “Trochę” inaczej wyobrażałam sobie taką wizytę, ale ok. niech będzie. Wizyta 150 zł, za miesiąc kolejna. Wróciłam do domu, przeczytałam ulotkę. Wizja pojawienia się omamów otrzeźwiła mnie na chwilę. Mam przeżywać katusze przez 3 miesiące z nadzieją, że może będzie lepiej? W młodzieńczych latach często miewałam nocne koszmary. Nie wiedziałam co gorsze, moje lęki, czy tamte koszmary. Pudełko z lekami odłożyłam do szafy. Postanowiłam, że jak już naprawdę nie dam rady, to po nie sięgnę. W między czasie zrobiłam badanie krwi i wyszło, że mam bardzo niski poziom TSH, moja tarczyca prawie nie istniała. Rozpoczęłam leczenie tarczycy. O swoich problemach opowiadałam sąsiadce, która przez miesiąc spotykała się ze mną, aby pogadać o wszystkim i o niczym. Po każdej takiej rozmowie, moje lęki na kilka godzin chowały się do szafy i mogłam jakoś funkcjonować. Po miesiącu przyjmowaniu leku na tarczycę i rozmowach z sąsiadką, było lepiej. Zdecydowałam się podjąć terapię. Terapia z przerwami trwała ponad 2 lata. Po trzech latach wyjęłam opakowanie psychotropów i… wyrzuciłam. Z pełną stanowczością mogę powiedzieć, że dla lekarza psychiatry byłam tylko “grubym dzyń w portfelu”. Stały klient na długie lata. Jego zakichanym obowiązkiem było na samym początku zlecenie podstawowych badań i zaproponowanie czegoś “lżejszego”, co można odstawić po tygodniu. np. tabletki na sen, abym mogła się zwyczajnie wyspać!!!. Tabletki na sen wyprosiłam u lekarza rodzinnego, bo bez snu nie wyrabiałam na zakrętach. Przez dwa miesiące mój sen się wyregulował i nie miałam potrzeby brać ich dłużej!!!
Jak słucham od znajomej, że ona bierze antydepresanty (pracuje w korporacji i potrzebuje energii…), po których nie może spać, więc psychiatra zapisał jej tabletki na sen i jeszcze coś na poprawę nastroju… to… @%&*(()#